W drugiej polowie wrzesnia odbywa sie w Helsinkach coroczny festiwal filmowy `Rakkautta ja Anarkiaa` – Milosc i Anarchia. Zaledwie jeden film z Polski pojawil sie na festiwalu w tym roku, ale zato w kategorii filmow nominowanych do nagrody `Finnkino`, jednego z organizatorow festiwalu. Film Jacka Borcucha, co nie bylo zdziwieniem, przegral z filmem z Japonii – zwyciezca konkursu, ktory w nagrode pojawi sie w kinach w Finlandii w regularnej dystrybucji. Udalo sie mi namowic wprawdzie grupke zaprzyjaznionych Finow na wspolne obejrzenie filmu. Moglam spodziewac sie, ze nie zaniza rankingu, gdy wpatrujac sie w ekran jednoczesnie mocno sciskalam kartke do glosowania i oceny filmu – to widownia podejmowala werdykt.
`Wszystko co kocham` w filmie Borcucha oznaczalo wolnosc, milosc, muzyke, wiernosc swoim wartosciom.
Tymczasem wybralismy sie ostatnio do kina na film finski, bo na ekranach w Finlandii pojawila sie komedia mlodego rezysera Dome Karukoski `Napapiirin Sankarit` – Bohaterowie Kola Podbiegunowego. Nieco w krzywym zwierciadle Finowie mogli przyjrzec sie temu wszystkiemu, co oni kochaja – albo lepiej wszystkiemu, co robia z upodobaniem – akcja rozgrywa sie w Laponii, na wysokosci kregu polarnego. Bary z muzyka karaoke, automatami do gry na pieniadze, butelka piwa przyklejona do reki, telefon do ucha, przejazdzka na skuterze snieznym to najczesciej obserwowane obrazy – typowa rozrywka, wypelniajaca nude malomiasteczkowego zycia. Do tego dancing z sentymentalna muzyka grana calkowicie na powaznie.
Film pokazuje wspolczesnosc, ale takze stara sie ukazac ja na tle historycznym – samotne drzewo od dziesiatek lat sluzylo za szubienice, na ktorej dokonywano samobojstwa – bo zycie bylo zbyt okrutne po spaleniu wiosek laponskich przez Niemcow w czasie drugiej wojny swiatowej, bo nie bylo pracy, bo pokolenie hippisow zdradzilo swe idealy, albo w koncu – poniewaz Finlandia przegrala ze Szwecja w meczu hokejowym! W komedii jednak pojawia sie wspolczesny happy end – szczesliwe zakonczenie znajduja historie milosne i dosc zwariowane przygody na tle zimowego krajobrazu wypelniajace akcje filmu, a samotne drzewo – szubienica pada pod toporem – nie jest juz wiecej potrzebne! A wiec wszystko co kocham – to po prostu milosc..