W Helsinkach, nie liczac Espoo i Vanty, jest 1200 km (!) tras rowerowych. Poczatek finskiego lata to doskonala pora na przejazdzke i zwiedzenie miasta z wysokosci roweru. Przynajmniej w tym roku, gdy pogoda od konca maja nie pozwala na narzekania. Kazdego dnia choc przez pare godzin swieci slonce (bo pogoda czesto zmienia sie w ciagu tego samego dnia), a temperatura siega, czasem z trudem, okolic 20 stopni. Powtarzam sobie w duchu, ze naprawde nie musi byc 30 stopni, by cieszyc sie przyroda, sloncem i aktywnie spedzic czas poza domem. Jeszcze niedawno przyroda w Finlandii przypominala brzydkie kaczatko -szarobure od resztek sniegu i niepozorne – z wolno przebijajacymi sie na swiat paczkami lisci. Ale ledwie poltora miesiaca pozniej zamienia sie w krolewskiego labedzia. A labadz jest narodowym ptakiem Finlandii.
Zakrecamy na rowerach za naszym blokiem i jestesmy w lesie. No, nie starym i wielkim, ale jednak.W powietrzu uderza znajomy zapach, ale co to?- zupelnie niespodziany w lesie – to konwalie wypelniaja gesto polanki miedzy drzewami. Konwalie w lesie? – no, teraz rozumiem, dlaczego konwalia jest narodowym kwiatem Finlandii! Szczegolnie w sloneczny dzien trudno oprzec sie wrazeniu, ze jest sie w przyrodniczym raju. Bogactwo i dorodnosc roslinnosci jest uderzajaca, znajome mi kwiaty rosna wieksze i wyzsze od tych w Polsce. Wlasnie o tej porze roku najlepiej widac jak roznorodna roslinnosc czerpie z dobrodziejstwa czystego powietrza i polnocnego klimatu. Wszystko kwitnie, a znajomy mi las jest ciekawszy i bardziej kolorowy, niz jesienia. Obok znajomych krzewow bzow, tarniny, jasminu mijamy krzewy i kwiaty runa lesnego, ktorych nie potrafie niestety nazwac. I zaluje. Poniewaz jestesmy caly czas blisko morza, slodkie zapachy lasu pojawiaja sie na zmiane z jodowym cierpko-slonym zapachem morza.
Jednego z trzech dni na rowerach wybieramy trase, na ktorej przeskakujemy z jednej niewielkiej wyspy na .kolejna, mijamy male piaszczyste plaze, jednak puste niemal zupelnie – jest za zimno na kapiel w wodzie. Zatrzymujemy sie przy licznych punktach widokowych z panorama na morze i kolejny drugi brzeg miasta. Jakas lawka, albo po prostu wielki glaz to miejsca odpoczynku przy wodzie. Nagle zauwazamy bazanta, ktory nic nie robi sobie z bliskosci ludzi, jednak najbardziej cieszy nas widok wyleglych tej wiosny mlodych nurogesi, ktore pod okiem mamy cwicza plywanie i doswiadczaja pierwszych krotkich wypraw w morze. Wedrujac z wyspy na wyspe, wracamy na glowna ulice, ale szybko zostawiamy za soba widok rozpoznawalnych z daleka wiez miasta, przypomminajacych, ze jestesmy w Helsinkach. Na malenkiej wyspie, w cichym zakatku znajduje sie cmentarz. Takie piekne miejsce, mysle sobie, pelne roslinnosci, a mieszkaja tu ci, dla ktorych chyba juz nie ma to znaczenia.
Rozne czesci miasta, do ktorych docieramy maja swoja wlasna atmosfere, taki wlasny swiat. I nie ma w tym nic nadzwyczajnego, ale mnie zaskakuje widok nagle wylaniajacych sie nowoczesnych i/lub jeszcze w budowie rejonow miasta. Odnosze wrazenie, ze Finowie, znani w swiecie z wzornictwa, maja doskonale wyczucie formy – ksztalty budynkow sa oryginalne, zaskakujace, ciekawe, ale brakuje im wyczucia barwy. Wedlug mnie zbyt duzo jest ciemnych kolorow i sama nie wiem, czy to co widze jest piekne, czy brzydkie. Ale budynki te pokazuja jak blyskawicznie rozwinela sie Finlandia – tradycyjne drewniane domki kontrastuja z nowoczesnym budownictwem, siegajac daleko w przyszlosc.
Innego dnia docieramy do najwiekszego lasu w granicach administracyjnych Helsinek – Haltiala, gdzie przy drewnianym stole, jak u nas w gorach, robimy sobie piknik. Po trzech dniach, bez opuszczania Helsinek nawet na kilometr mam poczucie, ze zwiedzilam odlegle rejony i poznalam mnostwo ciekawych (przyrodniczo i kulturowo) miejsc. Lezac wieczorem na kanapie wpatruje sie jeszcze w zachodzace przed jedenasta slonce. Teraz jest najpiekniejszy czas, ktorym nalezy sie cieszyc, bo nie wiadomo jak dlugo bedzie trwal. A ja wysylam troche tego slonca teraz do Polski!
